XXL verslag :)

Hallo lieve allemaal!

Hier weer een berichtje van mij. Het verslag is weer langer geworden dan eigenlijk de bedoeling was, en is dit keer niet van een, maar van twee weken…..! Dus ik zou zeggen: neem je tijd en geniet! ;)

Maandag 11 juni

Vandaag had ik eigenlijk avonddienst. Maar ik heb om precies te zijn een half uur op de afdeling gewerkt denk ik……. Mijn dag begon met een heerlijk relaxt ontbijt. Daarna heb ik wat opgeruimd en alweer gelucht. Onder de lunch vertelde Maaike dat het ziekenhuis schoolspullen had gesponsord voor een schooltje in Calinan. Helaas was dit niet genoeg geweest om alle kinderen te voorzien. Haar vraag was of dat wij de andere helft wilde sponseren. Wij vonden dit een belangrijk doel, dus hebben eigenlijk snel de knoop door gehakt. Na de lunch zijn we meteen met Helen mee naar de NCC gegaan om deze inkopen te doen. Rond 18.00 uur kwamen we thuis. Hierna hadden we een afspraak gemaakt met het weeshuis. De kinderen zouden de schooluniformen aan hebben zodat we wat foto’s konden maken voor het thuisfront. Eenmaal daar hadden ze al een heel afscheid voor ons voorbereid! Ze hadden wat liedjes voorbereid en dit alles zongen ze in schooluniform. Erg mooi! Ze waren ook nog steeds super dankbaar. Ze hebben zo vaak dankjewel gezegd…! Ook hadden ze boekjes gemaakt met wat foto’s van ons en de songteksten van de liedjes… echt ontzettend leuk! Hierna moest ik dus nog voor drie uurtjes naar de afdeling… De verpleegkundigen lachten me al uit dat ik überhaupt nog kwam! Maar in deze korte tijd heb ik nog wel een infuus morgen prikken. Bij een mevrouw die eigenlijk woont in het elderly home. Oo wat was ze dun! Ik hoefde de stuwband niet eens te gebruiken, zo dik lagen de aderen bovenop haar handen. Op een gegeven moment kwam Jolijn mij halen, want bij haar op de eerste hulp was gewoon niemand! Maaike ging met de rest een drankje doen in Calinan, de verpleegkundigen zeiden meteen dat ik ook lekker moest gaan! Dus dat was wel heel lief! We hebben toen nog een gezellig avondje gehad!

Dinsdag 12 juni

Vandaag kregen we een dagje vrij omdat het hier independence day is. Dit is de dag dat de Spanjaarden de Filipijnen verlaten hebben en het land onafhankelijk geworden is. Een feestdag dus! Eerst hebben we lekker uitgeslapen en met de lunch vertelde Jolijn dat er een operatie was. Ze ging vandaag werken omdat ze een dienst wilde draaien op de eerste hulp. Een meisje van zes was aangereden door een motorcycle. Ze had een femurfractuur. (Een fractuur van het bot van het bovenbeen). Ik mocht de dokter assisteren! Dat vond ik echt super leuk! Het bot moest eerst gerepositioneerd worden en daarna werd er een plaatje opgezet en moesten er schroeven ingedraaid worden. Ik heb er één schroef ingedraaid! Echt heel leuk om te doen, maar wel een gek idee en gevoel. ’s Avonds waren we uitgenodigd bij Helen. Ze had heerlijk gekookt. Hier hebben we weer een hele leuke avond gehad!

Woensdag 13 juni

Vandaag gingen we weer naar het health center. Ik heb weer veel kindjes aan het huilen gekregen…….! Aaah…… Er was ook een meisje van 18. Ze was met haar kindje gekomen omdat er wormen uit de neus van het kind kwamen. Het kindje was er slecht aan toe. Het was al 1 ½ jaar, maar woog maar 6 kilo, terwijl 12 kilo normaal is voor een kindje van 1½. Het kindje was zo klein en dun… Mam Mimi vertelde dat de moeder het kind niet goed verzorgde…. Ik vond dat best erg om te horen… Dit was trouwens al haar tweede kindje! Na het health center hebben we geluncht, foto’s uitgezocht en hierna ben ik lekker het bed ingedoken. ’s Avonds zijn we naar een soort van avondwake voor de moeder van Belinda gegaan. ’s Nachts zijn we opgestaan voor de wedstrijd Nederland - Duitsland. Tegelijkertijd was er ook een bevalling, iets wat ik natuurlijk veeeeeel interessanter vind! De arts kreeg het vruchtwater van de vrouw recht in haar gezicht! De vrouw perste net op het verkeerde moment….. Gelukkig kon de arts er wel een beetje om lachen! Ik moest mijn lach ook echt inhouden! Haha! We wisten niet wat we zagen…! Hierna hebben we de tweede helft nog gekeken maar helaas mocht onze positieve energie niet baten…… Verloren met 2-1.

Donderdag 14 juni

Vandaag had ik avonddienst. Ik had ook vrij kunnen zijn maar wilde nog graag een dienst op de eerst hulp werken. Eerst heb ik op mijn gemakje ontbeten, daarna alweer geluncht, op de computer en even naar de markt.. Om 15.00 uur begon mijn dienst. De verpleegkundige die er werkte vertelde dat er nog geen patiënten waren geweest! Maar al snel na 15.00 uur kwam er een man binnen. Ik dacht dat hij bewusteloos was….. Ik heb toen snel de anderen geroepen, zij waren bezig met de eetkamer verven. Eigenlijk heel snel hierna werd de man beademd en niet veel later gereanimeerd. Zijn vrouw was helemaal hysterisch…. Echt ik had dit nog nooit zo gezien. Tot nu toe viel het mij op dat er met moeilijke dingen maar weinig emotie wordt getoond, maar bij deze vrouw was het juist tegenovergesteld…. Ze huilde, schreeuwde en greep de armen van haar man… Ze sloeg op hem om hem wakker te maken, maar hij werd niet meer wakker… Later vertelde een verpleegkundige me dat ook deze man eigenlijk al overleden was toen hij binnenkwam. Maar ze zijn verplicht te handelen als de familie dit wil…. Op de eerste hulp is het echt rennen en stilstaan. Het ene moment heb je veel patiënten of hele heftige dingen en het andere moment is er niets te doen… dan moet je je maar vermaken met bruiloften en foto’s bekijken haha! Er kwam ook nog een jongetje binnen die glas in zijn hand had gekregen. Een erg diepe wond…… De vrouwen die hem kwamen brengen hadden alleen geen geld mee dus kon het niet gehecht worden….. het jochie moest weer naar huis en morgen moesten ze terug komen… Ook kwam er een jongen binnen die had gevochten. Hij was met een mes in zijn arm gestoken. Het bloedde echt ontzettend, en het stopte maar niet. Ook dit moest gehecht worden. Dit wilde hij echter niet…. Dit heeft echt met geld te maken, echt erg. De verpleegkundige heeft hem geadviseerd de volgende dag terug te komen, maar ik ben er bang voor….. Als laatst was er nog een man met, alweer een motorcycle ongeluk. Zijn hele teen lag open, het was gewoon echt een gat. Ongelofelijk. In eerste instantie wilde de arts de nagel eraf halen, maar dit lukte niet dus heeft ze uiteindelijk door de nagel heen gehecht! Heel apart om te zien! Maar het zag er weer netjes uit! ;)

Vrijdag 15 juni

Vandaag ben ik met Lieke meegegaan naar het House of hope. Een soort van afdeling bij het ziekenhuis van de overheid voor kinderen met kanker. Lieke wilde gaan kijken wat de mogelijkheden waren om hier sponsorgeld te doneren. Eenmaal daar gingen we eerst nog naar een andere afdeling, eigenlijk een soort huis waar mensen verblijven die op de wachtlijst staan voor een operatie. Buiten zat er een vrouw met een kindje op haar schoot dat helemaal geel was. Het lichaampje van het meisje klopte ook niet. Ze had hele dunne armpjes en beentjes tegenover haar romp. Echt zielig. Zo geel had ik nog nooit een patiënt gezien. Ook waren er twee kinderen met een waterhoofdje. Dit vond ik ook echt heel apart. Het lichaampje was zo klein en dun en het hoofd was gewoon nog groter dan het hoofd van een volwassene. Best wel heftig vond ik het. Hierna zijn we naar het House of hope gegaan en hebben we gesproken met de directeur over de mogelijkheden. Hierna zijn we nog even naar de SM shopping hall gegaan en hebben we samen met Helen inkopen gedaan voor de abused girls. We hebben een klein toilettasje gekocht, met wat spulletjes erin. Tess, Annemarie, Jonne en Nicole gingen friet en hamburgers voor ze halen. Deze meiden mogen nooit naar buiten. Eigenlijk wilden we echt een leuke dag voor ze organiseren en ze lekker mee naar het strand nemen, maar omdat ze niet naar buiten mochten hebben we dit niet meer gedaan… Echt jammer vond ik dat…. Want toen we er waren, alle meiden waren zo lief. Ze dansten voor ons en uiteindelijk hebben we ook nog samen met ze gedanst! Ze genoten van de frietjes en waren ontzettend dankbaar voor het toilettasje. Echt iets voor zichzelf…. Toen we aanstalten maakten om te gaan kwamen alle meiden op ons afstormen. Ze wilden ons allemaal een knuffel geven. Ook wilden ze aan mijn haar zitten. Ze vroegen of het echt was, puur natuur? Dit was zo apart! Ik werd gewoon van alle kanten aangeraakt en geknuffeld door de kinderen. Ik vond het heel bijzonder, maar toen ik er later nog over nadacht had ik er ook weer een beetje een dubbel gevoel over. Hebben de meiden dan zo’n behoefte aan liefde, aandacht en intimiteit dat ze het bij een vreemde gaan zoeken? Ik weet het niet…. Eenmaal thuis hebben we snel gegeten en gedoucht. We waren uitgenodigd door dokter Robillo. Hij heeft een eigen restaurantje/kroegje. Na een heerlijke spies met varken en een stuk mangofloat, gingen we naar de favoriete club van dokter Tan. (65 jaar bdw haha). Hier waren natuurlijk ook alleen maar ouderen mannen en vrouwen. We werden ontzettend bekeken maar het was echt ontzettend leuk! Er was een goede life band! We hebben de hele avond gedanst en …. calorieën verbrand ;)!

Zaterdag 16 juni

Vandaag heb ik eerst heel lang uitgeslapen…. Hierna heb ik de was gedaan, mijn bed verschoond! Eindelijk! Haha! En, een begin gemaakt aan mijn waarbenjij.nu verslag. Verder heb eigenlijk niet zo veel uitgevoerd vandaag. Ik ben nog wel even met Wiep, Jolijn en Lieke het dorp ingegaan. We hebben wat ballonnen uitgedeeld aan de kinderen. Ook kwamen we een vrouwtje tegen dat werkt in de keuken van het ziekenhuis. Ze heeft ons haar huis laten zien. Echt heel mooi, helemaal midden in de natuur. Prachtig. ’s Avonds kwamen Carmen en Evi aan (vriendin en dochter van Maaike). Hier hebben we gezellig mee gegeten. Ik heb ook nog even geskypt met thuis. Onder het skypen riep Jolijn ineens dat ze een sms had van de verloskundige. Om 02.00 uur zou er een bevalling zijn! Ik kon wel een gat in de lucht springen! Want dit is iets wat ik nog heel graag wil doen! Achteraf was dit echt een grote ramp. Lieke en ik hebben middernacht gekeken hoe we er het beste naar toe konden gaan, want rond dat tijdstip rijden er bijna geen tricicle’s of jeepneys meer. Uiteindelijk hebben we aan het personeel van het ziekenhuis gevraagd hoe we dit het beste konden doen. Zij vertelde dat we het beste een taxi konden nemen. De man van de security zou ons hiermee helpen. Nou prima geregeld. Op de deur van onze slaapkamer had Jolijn een briefje geplakt dat we haar wakker moesten maken. Ze wilde namelijk graag meekijken met de bevalling. De verloskundige zou haar nog laten weten hoe laat we precies zouden moeten komen. Maar nu komt het dus, we hoorden maar niets meer. Tot ik denk 1.15 uur zijn we opgebleven maar toen kon ik mijn ogen echt niet meer openhouden dus ben ik toch mijn bed maar gaan opzoeken. Later kregen we een sms dat de vrouw terug naar huis was gegaan. Het zou nog even duren. Ze zou ons weer smsen als het zover was. Nou bang om het smsje niet te horen heeft Jolijn om het half uur de wekker gezet. Rond een uur of vijf schrokken Lieke en ik wakker, we zijn meteen gerend naar de mobiel van Jolijn, maar nog steeds hadden we geen bericht…. De dag erop zouden we gaan duiken en we zouden om 6.30 uur al vertrekken… Deze nacht was dus erg kort….!! Maar niet voor niets natuurlijk! AHUM…….

Zondag 17 juni

Ik baalde vanochtend wel een beetje, want ik was best wel moe van de gebroken nacht en we hadden nog steeds geen bericht en dus ook geen bevalling gezien. Ik zou trouwens mogen assisteren! Ook was er verteld dat je twee keer zoveel zuurstof verbruikt met duiken als je moe bent. Maarja, toch met volle moet de bus in, naar de pier, en op de boot. Eerst kregen we uitleg over het duiken, met een heleboel humor die we niet echt snapten haha! De instructeur lachte zelf het hardst! Daar kon ik dan wel weer om lachen haha! Ik vond het best wel spannend allemaal, vooral het moment dat ik echt onder water ging met de duikinstructeur. Maar het ging eigenlijk heel goed. Op het begin was ik wel heel erg met ademen bezig waardoor ik bijna vergat te genieten. Gelukkig kwam ik hier nog op tijd achter, want het was hartstikke mooi. Prachtig koraal en prachtige visjes. Voor ik het wist moesten we alweer terug naar boven. We zijn toen naar een ander deel van het eiland gegaan en hebben daar nog gesnorkeld. Ook dit was super mooi. ’s Avonds hebben we pannenkoeken gebakken met boter die al lang en breed op de boot ergens in een plastic zakje was gesmolten… lekker snugger…. Onze nacht hebben we outside doorgebracht. Ja, onder een open hutje met rieten dak! De zonsopgang zouden wij niet missen……!

Maandag 18 juni

Lieve Papa en Mama,
Van e gefeliciteerd met jullie 25 jarig huwelijk!

Vanochtend werd ik gewekt door het licht. Het is hier echt al vroeg licht! De zonsopgang heb ik voor een deel gezien, want ik was nog zo moe! Maar het was wel erg mooi! Ik kon gewoon vanuit mijn “bedje” (drie kussens) kijken naar de zon die achter de bergen op kwam. Hierna werd ik door Annemarie wakker, want er zat blijkbaar een heel groot zwart beest op haar. Ze werd gillend gek haha! Nou hierna ben ik een lekkere douche gaan nemen want bij mij begon het ook een beetje te kriebelen nadat ik alle details over het beest had gehoord. Hierna ben ik heerlijk in de schaduw van de palmbomen, en met uitzicht op de zee en bergen gaan schrijven. Dit was denk ik rond een uur of 6.30. Hier heb ik denk ik tot 8.00 uur gezeten. Heerlijk, het was nog zo stil! Verder heb ik eigenlijk de hele dag genoten.…. Dat kun je echt volop hier! Alles op zijn tijd, rustig opstaan, als je zin hebt ontbijten, en als je maag weer begint te knorren kun je gaan lunchen… Om 15.00 uur kwam de boot weer. Eenmaal terug zijn we bij een Mexicaans restaurantje in de SM shoppinghall gaan eten. Thuis hebben we de verjaardag van Wiep nog gevierd. Gefeliciteerd meid!

Dinsdag 19 juni

Vanochtend heb ik eerst heerlijk uitgeslapen. Hierna zijn we met Maaike, Carmen en Evi naar een instelling voor verstandelijk en lichamelijk beperkte mensen gegaan. Het gebouw was erg slecht, maar verder viel het me echt 200% mee. De mensen mochten nu naar buiten. Dat was eerder niet het geval had Maaike ons verteld….. Wat ik wel erg heftig vond was dat er boven , helemaal alleen een jongen van 16 zat. Hij zat op een houten vloer. Hij stootte telkens met zijn rug tegen de muur aan. Ik had dit nog nooit gezien…. Hij zat ook met z’n ogen dicht. Hij was alleen van boven gekleed. Echt naar… Hierna zijn we de schoolspulletjes die we laatst gekocht hadden naar het schooltje in Calinan gaan brengen. Dit was echt zoo bijzonder. Alle mensen kwamen naar het schooltje en alle kinderen gingen in de schoolbankjes zitten… Het was echt druk. Volgens mij kwam het hele dorpje kijken…! Hierna gingen we naar een rivier. Echt weer prachtige natuur! ’s Avonds hebben we nog met de Filipijnen de verjaardag van Wiep gevierd. Gisteren waren we allemaal erg moe dus deden we het vandaag een keertje goed over!

Woensdag 20 juni

Vandaag ben ik weer naar het health center geweest. Er was een jongen die me echt een hele goede techniek heeft geleerd. Nu kan ik het echt helemaal zelfstandig. Hierna gingen we naar een waterval. We hadden er nogal veel van verwacht, dus het viel een beetje tegen…. De waterval was wel mooi, maar eromheen was alles helemaal aangelegd. Dat was erg jammer vond ik. Eenmaal thuis hoorden we dat de docent een hele andere plek met watervallen bedoelde… Beetje jammer maarja……

Donderdag 21 juni

Toevallig had ik het gister nog met Jolijn en Lieke gehad over de bevallingen. Ik wilde zo graag een keertje assisteren, ik was echt bang om het te missen! Maar vanmorgen kwam Jolijn naar me toe en zei: je hebt je druk gemaakt om niets, er is een bevalling! Nou, ik kon echt wel een gat in de lucht springen! Ik was zo happy! Het zou in de middag geboren worden, maar dan zouden we naar het moeder Teresa huis gaan. Een tehuis voor vondelingen en zieke kinderen. Ik heb toen met Helen overlegd of Lieke en ik er nog een andere dag heen konden. Lieke zou namelijk met me mee gaan om foto’s te maken. Nadat de anderen richting Davao waren gegaan kregen we een telefoontje van Jolijn. Ze zei: hebben jullie mijn smsje niet gehad? Nee dus, de verloskundige had namelijk al voor de tweede keer gesmst dat het kindje eraan kwam. We hebben echt alles uit onze handen laten vallen en zijn toen meteen vertrokken. We hebben gerend om tricycles aan te houden. Toen we er eenmaal inzaten kwam er een jeepney aan. Deze is veel sneller dus zijn we weer snel uit de tricycle gesprongen en in de jeepney gestapt. Nou de chauffeur snapte ons ook niet 100% dus het laatste stuk hebben we maar gerend! We hadden echt geen vijf minuten later moeten zijn! Ik had mijn handschoenen aan en daar kwam het kindje. Een meisje. Echt een ontzettende bijzondere ervaring. Eindelijk had ik meegeholpen een klein wondertje op aarde te helpen. Ik mocht de navelstreng doorknippen en het kindje aankleden. Ik vond het echt zo bijzonder! Een bevalling vind ik sowieso heel bijzonder maar om ook nog zelf het kindje op te vangen is helemaal geweldig! De vrouw bedankte god trouwens, dat vond ik ook wel heel speciaal. Hierna zijn we naar de shoppinghall gegaan en konden toen toch nog naar het moeder Teresa huis. De anderen hadden namelijk eerst nog wat inkopen gedaan van het sponsorgeld. Het moeder Teresa huis was ook echt heel mooi…. Heel indrukwekkend. Allemaal rijen met kinderbedjes. Alle kinderen lagen net te rusten. Het waren er zo veel…. Ze worden hier gebracht als de ouders niet voor hen kunnen zorgen of als ze ziek zijn…. Een aantal kindjes waren ondervoed. Ze waren zo slap…. Een kindje van vier jaar kon zelfs nog niet lopen! Zo zwak was het. We werden rondgeleid door een non. Het was zo mooi om te zien hoe ze met de kinderen om ging…. Zo liefdevol… Volgende week mogen we er een dagje stage lopen. Ik heb hier echt heel veel zin in! We mogen alle kinderen dan voeden! Dit lijkt me echt super leuk! Na het moeder Teresa huis gingen we naar het overheidsziekenhuis. Lieke ging de medicijnen kopen voor de kinderen met kanker. Dit was ook heel bijzonder. We hebben foto’s gemaakt en bij de kinderen gezeten. Het was echt een speciale dag vandaag!

Vrijdag 22 juni

Vandaag zouden we met Lambag, de boys home, het tehuis voor de de criminele jongens naar de gevangenis gaan. Dit werd gedaan zodat ze konden kijken hoe het er was. Eigenlijk om hen te laten zien wat er met ze zou gebeuren als ze hun leven niet zouden verbeteren. De security en politie moesten mee. We gingen eerst naar een krokodillen park en een vlindertuin. In de vlindertuin was er een man met een schorpioen. We mochten het vasthouden! Oo ik vond het zo eng! Ik denk nog enger dan de slang in Malagos! Bah alleen die pootjes al! Maar ik moest het gewoon doen van mezelf. Ik heb hem denk ik één seconde vastgehouden. Net genoeg voor één foto haha! Een angst overwonnen kan ik niet zeggen haha! Hierna zijn we lekker gaan lunchen. Een buffet voor 6 euro. Ongelofelijk maar echt heerlijk! Na de lunch gingen we naar de gevangenis. We kregen een stempel met een pistooltje erop en we moesten onze namen weer opschrijven. Ik had echt het idee dat ik in een film liep. Hoge muren met prikkeldraad, allemaal mensen die gele shirts droegen met er achterop detainee. Zo apart! Eerst kregen we uitleg en hierna de rondleiding. Ik wist weer niet wat ik zag. Zoveel mannen in geel, en overal waslijnen met uitgewassen gele shirts. In het midden was een groot basketbalveld. Echt overal geel, geel, geel. Helaas mochten we geen foto’s maken, maar het was echt een heel indrukwekkend gezicht. De meeste mannen zaten trouwens voor het gebruiken, in bezit hebben of verkopen van drugs. Wel 80-85% ! Er zijn trouwens aparte cellen voor homoseksuele mannen. Er zitten hier 30 tot 40 mannen in een cel…. Echt heftig…. Een cel hebben we gezien. Echt heel krap en vol. Hierna gingen we naar de vrouwen.. De sfeer vond ik hier al heel anders. Misschien ook het feit dat we iets minder aangestaard werden…. Ook bij de vrouwen zaten de meesten voor drugs. Ongeveer vier voor moord en een aantal voor prostitutie. Een vrouw die ook gevangen zat gaf ons een rondleiding. Echt heel apart om te zien allemaal. Alle vrouwen sliepen op de grond…. ’s Avonds maakte ze hun eigen bedden van kussens vertelde ze. Elke vrouw was trouwens moeder… echt vreselijk! Heel veel gevangenen zitten hier al een aantal jaren in voorarrest…. Echt vreselijk, ik werd me er toen echt bewust van hoe belangrijk vrijheid eigenlijk is. Iets wat zo vanzelfsprekend is voor ons…… Ik heb best een tijdje met de vrouw gepraat die ons rondleidde. Haar man had haar verlaten toen ze naar de gevangenis moest… Ze had ook kinderen…. Ze zat al acht jaar en was nog niet berecht…… Hierna gingen we naar huis, snel douchen en weer in de bus op naar JackJack voor het afscheidsfeest van Maaike, Carmen en Evi. Hierna gingen we door naar Helen, ook hier was weer eten haha! ’s Avonds hebben we super gezellig met de Filipijnen gekletst en zijn we nog uitgeweest. Het was echt kei leuk! Oja, vandaag zat er trouwens een kakkerlak in huis! De eerste in de laatste week! Dat is nou ook toevallig haha! Lieke heeft hem bdw buiten gezet! ;)
Zaterdag 23 juni
Vandaag werd ik rond 6.00 uur gewekt met het feit dat er weer een bevalling was. Het was ook naar mij gestuurd. 4.05 uur. En serieus ik denk dat ik 4.00 uur in bed lag en toen heb ik serieus nog op mijn mobiel gekeken! Ik was toen erg moe, dus ben er gewoon heel hard doorheen geslapen! We zijn snel richting de kliniek gegaan, maar toen we er aan kwamen hoorde we de baby’tjes al huilen. Het waren zelfs twee bevallingen! Dat was echt wel even balen..! Lieke heeft nog een kindje aan kunnen kleden maar hierna konden we weer gaan. We zijn toen met Sacha en Jolien meegegaan naar Vila Christina. Ze gingen de kinderen van het personeel zwemlessen geven. Ze maakten kleine groepjes en wij mochten de overige kinderen een beetje bezig houden. Dit was echt hartstikke leuk. ’s Middags heb ik mijn was gedaan, en hebben we met dr. Robillo over het sponsorgeld gepraat. Ook ben ik nog even een rondje gaan lopen met Wiep. We hebben gezellig gekletst. ’s Avonds heb ik nog geschreven en ben ik maar vroeg in mijn bed gedoken. Ik had de nacht ervoor namelijk maar 2 uurtjes geslapen!
Zondag 24 juni
Vandaag begon de dag weer vroeg. We werden weer gesmst dat er een bevalling was. Lieke mocht hem dit keer doen. Rond 7.30 uur waren we in de kliniek. Weer was het prachtig… Hierna hebben we ontbeten en zijn we weer terug in bed gedoken. Weer werd ik gewekt met goed nieuws, er was nog een bevalling! Nicole, Jonne, Tess en Annemarie waren naar Davao. Jolijn, Wiep, Lieke en ik waren in het huisje gebleven want de verloskundige had al tegen ons verteld dat er nog een patiënt was. Jolijn had het smsje weer te laat gezien dus we moesten weer haasten! In de bus hebben we steen papier schaar gedaan wie de bevalling mocht doen! Haha we wisten niet hoe we anders moesten loten! Maar ik was de gelukkige! :) Ik kon het haast niet geloven, eerst helemaal niets en nu ineens twee! Het was een meisje van 20 die moest bevallen. Gelukkig was de man erbij. Dat vond ik wel heel mooi. Het was best nog heftig. Ik kreeg het echt even warm, want het vruchtwater was groen, (dat wijst op feutale nood). Het duurde echt nog best lang voordat het kindje werd geboren. De navelstreng zat om het nekje van het kind. De vrouw was uitgescheurd tot haar anus…. Maar ook de verloskundige had het warm. Haar hele hoofd was bezweet… Ik had het kindje wel echt mogen opvangen. Nog steeds geeft dit een heel bijzonder gevoel…. De kinderarts moest wel komen, want je kon horen dat het kindje pruttelde. Er zat echt van alles in zijn longen dat er niet hoorde. De verloskundige vertelde dat dit waarschijnlijk kwam doordat de moeder verkouden was geweest tijdens de zwangerschap… Hierna zijn we weer richting huis gegaan. Even gegeten en aan waarbenjij.nu gewerkt. ’s Avonds hebben Lieke en ik nog best wel lang gekletst met twee verpleegkundigen. Dit was echt gezellig.
Het gaat zo snel, het is vandaag al weer dinsdag! Gisteren werkte internet helaas niet dus vandaar vandaag pas mijn verslag!

Bedankt voor jullie lieve berichtjes!

Liefssss Xxxxxxxx Jesse